Tussen medische opvolging en eigen kracht: mijn schildklierverhaal

Gisteren zat ik in de wachtzaal van de endocrinoloog. Voor de laatste keer.

Dat besefte ik pas toen ik buiten stapte. En plots kwam alles samen.

22 jaar lang “onder controle”

Sinds mijn 26e leefde ik met een goedaardig gezwel op mijn schildklier. Doorheen de jaren was er eerst medicatie, daarna jodium suppletie, en tot slot jaarlijkse controles.

Mijn bloedwaarden bleven meestal binnen de norm, maar na verloop van tijd daalde mijn TSH langzaam.

En elke keer opnieuw kwam dezelfde zin terug:

“Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker een operatie.”

De optie lag altijd op tafel: schildklier verwijderen. Definitief. Onomkeerbaar.

Het moment waarop angst en vertrouwen elkaar kruisten

Twee jaar geleden zakte mijn TSH onder de ondergrens. Dat betekende dat mijn schildklier mogelijk autonoom zou gaan werken.

Dat moment was spannend. Niet rationeel spannend maar diep vanbinnen.

Want ineens stond ik voor een echte keuze:

• volg ik het pad dat “veilig” lijkt,

• of luister ik naar iets stillers in mezelf?

Ik wist:

Als mijn schildklier weg is, is ze weg. En dan draag ik die keuze een leven lang.

“Maar wat als mijn lichaam dit wel kan?”

Ik ben altijd gezond opgevoed. Beweeg veel. Eet bewust. Leef met aandacht.

En toch bleef één gedachte zacht maar koppig terugkomen:

“Wat als mijn lichaam dit wel kan… met de juiste ondersteuning?”

Ik koos voor medische opvolging én om daarnaast ook mijn lichaam te ondersteunen.

Zo kwam ik bij Dr. Aline De Pelsemaeker en startte ik een natuurlijk protocol:

• DDR Prime olie blend,

• Mirre,

• dagelijks insmeren ter hoogte van de schildklier,

• en tweemaal daags DDR Prime capsules.

Niet met een belofte.Wel met vertrouwen en consistentie.

Toen de cijfers iets anders begonnen te vertellen

Na één jaar bloedafname hield ik mijn adem even in.

Mijn TSH was gestegen. Voorzichtig. Maar duidelijk.

Een jaar later: opnieuw stijging.

En gisteren zei de endocrinoloog:

“Verdere opvolging is niet meer nodig.”

Dat was het moment waarop ik het pas echt voelde.

Wat dit verhaal voor mij betekent

Dit is geen verhaal over “wonderen”. En ook geen pleidooi tegen geneeskunde.

Dit is een verhaal over:

• luisteren,

• vertragen,

• samenwerken met je lichaam,

• en durven voelen wat voor jou klopt.

Ik geloof niet dat er één juiste weg is. Maar ik geloof wél dat:

niemand jouw lichaam beter voelt dan jijzelf.

Mijn disclaimer (vanuit zorg, niet uit angst)

• Ik bleef altijd onder medische opvolging.

• Dit was geen gevaarlijke beslissing.

• Dit is mijn persoonlijke ervaring, geen advies.

• Bij schildklierproblemen is medische begeleiding essentieel.

• Natuurlijke ondersteuning kan aanvullend zijn, niet vervangend.

• 
  

Dankbaarheid

Ik voel vooral dankbaarheid. Voor mijn lichaam. Voor de tijd. Voor het vertrouwen dat mocht groeien, en voor de herinnering dat consistentie, vertrouwen en zachtheid soms verder reiken dan snelle oplossingen.

DDR Prime blijft voorlopig mijn dagelijkse ondersteuning, tot mijn lichaam me iets anders influistert.

En misschien is dat wel de kern: leren luisteren, nog vóór je lichaam moet roepen.

Misschien herken jij jezelf hierin. Misschien ook niet.

Maar als dit verhaal één iemand aanzet om meer vertrouwen te hebben in zijn of haar lichaam, dan was het het delen waard.